​Sophie Veline

Sophie Veline (Oosterbeek, 1991) groeide op in het bos. Met een moeder die theater maakte, met een vader die verhalen vertelde. Of nee, hij begon aan een verhaal, en Sophie maakte het af. Ze was meestal een prinses. Een meisje dat avonturen beleefde. Dat op het eind de prins bevrijdde. Want de prinses was altijd de held van het verhaal.
 

Sophie Veline schreef zelf verhaaltjes. Dat werden later liedjes. Piano speelt ze al vanaf haar achtste. Inmiddels is ze afgestudeerd aan het Amsterdamse conservatorium. Live staat ze alleen met haar gitaar op het podium, maar ze neemt soms ook wat bevriende muzikanten mee.
 

Sophie Veline speelde in Paradiso (halve finale Mooie Noten, Amsterdamse competitie voor singer-songwriters), in het Vondelpark (finale Mooie Noten), in een Amsterdamse studentenkamer tijdens Stukafest. Ze stond in Park Sonsbeek in Arnhem. En in een sportkantine tijdens de voorronde van Wagenings Gras, een wedstrijd voor zangers van levensliederen, die ze won. Dagblad De Gelderlander schreef over de finale: ‘Veline kreeg met haar poëtische, vindingrijke teksten over stukgelopen relaties en onbegrip het publiek stil. Voor veel bezoekers was ze de gedoodverfde winnaar’. De jury van Mooie Noten oordeelde: ‘Ze kan strelen, maar ze kan ook haar nagels uitslaan.’

Sophie Veline houdt van boeken die je laten geloven dat de wereld net even anders in elkaar zit. Van schrijvers als Paulo Coelho (‘De Alchemist’). Van Arto Paasilinna (‘De zelfmoordclub’). Ze baseerde haar allereerste liedje op ‘Het meisje met de negen pruiken’ van Sophie van der Stap. Ze zegt: ‘Bij goede boeken krijg je tijdens het lezen beelden in je hoofd. Dat wil ik ook bereiken met mijn liedjes. De luisteraar mag zijn eigen gevoelens aan mijn teksten hangen.’

Sophie Veline maakt geen kleinkunst, maar houdt wel van het theater. Ze zingt geen levensliederen, maar schrijft teksten over wat ze ziet, hoort en voelt. Ze kan strelen, ze kan haar nagels uitslaan. Ze houdt van koffie, maar niet van caffeïne. En als je haar niet begrijpt, voel je toch wat ze bedoelt.